اشعار

روضـه شـروع شـد دل ما را بیاورید            سـرمـایـه‌ام، سـلاح بـکـا را بـیـاورید
یک سال می‌شود که پَـرم وا نمی‌شود            دسـتـم بـه آسـمـان تـو بـالا نـمـی‌شـود

در صحن دل وزیـده هـوای مُحَـرَّمَت            بر گوش جـان رسیده صدای مُحَرَّمَت

ما بی‌قـرار منـتـظر روضه مـانـده‌ایـم            اصـلاً تــمـام سـال، فــدای مُـحَـرَّمَـت

شکـر خـدا که بوی محـرّم گرفته‌ام            در کوچه‌های سینه زنی دم گرفته‌ام

شکرخدا عبادت من روضه‌های توست            در دل دوبـاره هـیأت ماتـم گرفته‌ام

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

بـاز فـصلِ عــزا و مـاتـم شـد            بـاز هـم مــوسـمِ مُــحــرّم شـد

روزیِ این دو ماهِ ما اشک است            گریه بر داغِ عـشق، مرهم شد

شـکـرِ خـدا بـه قـافـلـۀ غــم رسـیـده‌ام            عـمرَم کـَفاف داد وُ به پـرچم رسیده‌ام
شـبـنـم شدم به چـشمۀ زمـزم رسیده‌ام            مـادر، به گـریه‌هـایِ مُـحـرم رسیـده‌ام

شادم از این که باز مرا غم نجات داد            دل را زلال گـریه و مـاتـم نجـات داد

یکسال معـصیت کـمرم را هـلال کرد            آخـر مـرا هــلال مـحــرم نـجــات داد

او که دل کـشتۀ چـشمان سیاهش باشد            می‌رود کوفه، خدا پشت و پناهش باشد

شب غربت شد و اشکم شده جاری از نو            سـوزش قـلب من از آتـش آهـش باشد

نسیـم روضه وزیده محـرّم آمده است            زمان گـریه به ارباب عالم آمده است

دوباره بیرق و پرچم دوباره طبل و کـتل            که ماه مرثیه وغصه و غم آمده است

شکرخدا زهرا دوباره رزق این نوکر نوشت           با دست بشکسته مرا روزی خور این در نوشت

هرگز نمی‌کردم گمان اینجا مرا راهم دهند           نام مرا در بین نوکرها خودش آخر نوشت

پشتم از بار گناهم بخدا خـم شده است            اتصالم به کریمان چقدر کم شده است
پـرچـم گـنـبد تو خـصلـت دیگـر دارد            این همان چادر زهراست که پرچم شده است

رنگ سیاه و سرخی پرچم رسیده است            شأن نـزول سـورۀ مـریم رسیده است

شـال و لـبـاس مـشکـی ما را بیـاورید            حی علی العزا که محـرم رسیده است

بوی اسپـنـد ز مـاتـم کـده‌هـا می‌آیـد            بوی سیب از حرم خون خدا می‌آید

همه جا پُر شده از زمزمۀ وای حسین            مـاه جـانـبازی شـاه دو سـرا می‌آیـد

در دل شوریده‌ام غمهای عـالم ریخته            حال و روزم در غمت ای یار درهم ریخته

ما برای گریه‌ایم و از همان روز ازل            چـنـتۀ ما را خـدا اندوه و ماتـم ریخته

چگونه شکر بگویم؟ که زنده ماندم و دیدم            رسیده نوبت گریه دمـیـده مـاه محـرم

چگونه شکر بگویم؟ که زیر سایۀ پرچم            کنار حضرت زهرا نشانده‌اند مرا هم!

بی‌تو زمین زمـیـنۀ خـرّم شدن نداشت            نـسـل بـشـر لـیـاقـت آدم شدن نـداشت

ای عشق کُل، که کل جهان جزء کُلِّ توست            بی‌تو جهان شهامت عـالم شدن نداشت

شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت            مِهرت میان این دلِ ویـرانه جا گرفت

امـروز نـه، کـه روز الـسـتُ بـربّـکـم            با تو دلـم بـهـانـۀ کـرب و بـلا گـرفت

مَردم مُحرّم آمده نوحـوا علیٰ الحسین            هنگـام مـاتـم آمده نوحوا علیٰ الحسین

حالا که ماه سَـرورِ شیب الخضـیب‌ها            همزاد با غـم آمده نوحوا علیٰ الحسین

دل شـکـسـتـۀ من را نـمـی‌خـری آقـا؟            شبی به کرب و بلایت نمی‌بری ما را؟

بده بـرات زیـارت به این گـدا اربـاب            تو را به گریۀ شبهـای مـادرت زهـرا

گفتم از آب بگویم لب من گفت حسین            رفتم از گل بسرایم که چمن گفت حسین

چه شده؟ موسم روضه است، ببین از داغش            فاطمه باز زمین خورد، حسن گفت حسین